Οι διαφορετικές προσεγγίσεις των κυβερνήσεων για τις συνθήκες εργασίας ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.
Στην Σουηδία με κατά μέσο όρο 121 ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο τον μήνα και μέσο μηνιαίο καθαρό μισθό στα 2.802 ευρώ – δοκίμασαν για δύο χρόνια την εξάωρη εργασία με τις ίδιες αποδοχές.
Στην Ισπανία με κατά μέσο όρο 140 ώρες εργασία ανά εργαζόμενο τον μήνα και μέσο μηνιαίο καθαρό μισθό στα 1.784 ευρώ – δοκιμάζουν τώρα την τετραήμερη 8ωρη εργασία με τις ίδιες αποδοχές.
Στην Γαλλία με κατά μέσο όρο 125 ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο τον μήνα και μέσο μηνιαίο καθαρό μισθό στα 2.225 ευρώ – εφαρμόζουν εδώ & χρόνια την επτάωρη εργασία με τις ίδιες αποδοχές.
Στην Ελλάδα και μετά τα εφιαλτικά πρώτα χρόνια των μνημονίων, για το 2020 η κυβέρνηση αποφάσισε το πάγωμα της αύξησης του κατώτατου μισθού (ο οποίος και είχε αυξηθεί μία φορά στις αρχές το 2019 ακολουθώντας την προηγούμενη εξαετή παγίωση μετά την απότομη μεγάλη μείωσή του το 2012)
Ο μέσος όρος ωρών εργασίας στην Ελλάδα είναι 162 και ο μέσος μηνιαίος καθαρός μισθός στα 1.116 ευρώ.
Ήδη πριν την πανδημία στο στόχαστρο μπήκαν η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η υποβάθμιση και αποδυνάμωση των θεσμών για τα εργασιακά ζητήματα του ΣΕΠΕ και του ΟΜΕΔ.
Τώρα η κυβέρνηση ετοιμάζεται για την τελική σύγκρουση με τους εργαζομένους και φιλοδοξεί να έρθει ως οδοστρωτήρας καταπατώντας κάθε δικαίωμα που έχει απομείνει. Μέσα σε αυτά ετοιμάζεται η καθιέρωση της δεκάωρης εργασίας – με την κατάργηση του 8ωρου – και τις απλήρωτες υπερωρίες.
Δημιουργεί ακόμα καλύτερες συνθήκες για την ευελιξία των ωρών εργασίας με όφελος για τον εκάστοτε εργοδότη ενώ ποινικοποιεί και περιορίζει την συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων, αφήνοντας τους διπλά απροστάτευτους – και από θεσμούς και από όργανα – στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
