Φίλοι είναι μόνο τα βουνά

Για όσους δεν έχουν κατανοήσει τι συμβαίνει με τους Κούρδους αυτή τη στιγμή, εδώ είναι ένα μικρό (απλοποιημένο) μάθημα ιστορίας:

Οι Κούρδοι ζουν σε αυτή την περιοχή που την αποκαλούν σήμερα πατρίδα τους, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι υποσχέθηκαν στους Κούρδους ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν να διαμένουν ειρηνικά σε αυτές τις περιοχές, επειδή σκόπευαν να δημιουργήσουν μια χώρα που θα ονομαζόταν Κουρδιστάν. Άλλαξαν την υπόσχεση αυτή και χώρισαν την κουρδική πατρίδα στα τέσσερα με τη δημιουργία του Ιράκ, του Ιράν, της Τουρκίας και της Συρίας.

Και οι τέσσερις αυτές χώρες έχουν καταδιώξει τους κουρδικούς τους πληθυσμούς από τότε. Η Τουρκία έχει διαπράξει τις χειρότερες φρικαλεότητες εκείνη την εποχή, και μέχρι πρόσφατα η κουρδική γλώσσα, τα κουρδικά ονόματα και άλλα απαγορεύτηκαν όλα. Η Τουρκία αρνείται ακόμη να καλέσει αυτούς τους ανθρώπους Κούρδους και τους χαρακτηρίζει ως “Βουνότουρκους” – μια παραποίηση, που έχει σχεδιαστεί για να χαρακτηρίσει τους Κούρδους ως βάρβαρους και αμόρφωτους.

Χιλιάδες Κούρδοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και του ’90 που αγωνίστηκαν ενάντια στους τουρκικούς καταπιεστές τους, και ακόμη η κατάσταση αυτή έχει ελάχιστα βελτιωθεί.

Ακολουθεί η εισβολή του 2003 στο Ιράκ. Όταν οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες δυτικές χώρες εισέβαλαν στο Ιράκ, οι Κούρδοι πολέμησαν μαζί με τους συμμάχους και εναντίον του στρατού του Σαντάμ. Κατάφεραν γι αυτό, να δημιουργήσουν μια αυτόνομη περιοχή στο Ιράκ . Όταν το ISIS άρχισε να αρπάζει μαζικές περιοχές στο Ιράκ, οι Κούρδοι αγωνίστηκαν με συμμαχική βοήθεια και τους πέταξαν έξω.

Όταν το ISIS άρχισε να κατακτά εδάφη και να δολοφονεί χιλιάδες στη Συρία, ο Σύρος πρόεδρος Άσαντ διέταξε τον στρατό του να εγκαταλείψει την περιοχή και άφησε εκατομμύρια Κούρδων να πεθάνουν εκεί. Θα το έκαναν ακόμη και αν δεν υπήρχε η βοήθεια των αεροπορικών κτυπημάτων και των όπλων της συμμαχίας που τους επέτρεψαν να σπρώξουν πίσω το ISIS και να χαράξουν μια άλλη αυτόνομη περιοχή στην πατρίδα τους.

Αυτή η περιοχή είναι η Rojava. Οι άνθρωποι εκεί ζουν κάτω από ένα σύστημα που ονομάζεται Δημοκρατική Συνομοσπονδία που βασίζεται στα δικαιώματα των εργαζομένων, την ισότητα, το φεμινισμό και την οικολογία. Μια εκδοχή της δημοκρατίας, που είναι πολύ πιο δημοκρατική από οποιοδήποτε σύστημα που χρησιμοποιείται σήμερα σε οποιαδήποτε δυτική χώρα.

Για τους Κούρδους το να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ στη Συρία, ήταν μονόδρομος, αν δεν ήθελαν να πεθάνουν, καθώς δεν είχαν καμία επιλογή αφού εγκαταλείφθηκαν από τον Άσαντ.

Τώρα οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τους Κούρδους και τους άφησαν να πεθάνουν κι αυτοί. Δεν είναι πλέον “χρήσιμοι” και φαίνεται ότι η Αμερική δεν συνηθίζει, πέραν των συμφερόντων της, να βοηθά λαούς που δεν υποκύπτουν στο διεθνές τραπεζικό καρτέλ και είναι αποφασισμένοι να ζήσουν σε μια πραγματική δημοκρατία.

Οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι επιθυμούν να φέρουν τη «δημοκρατία» στη Μέση Ανατολή, αλλά όχι αυτό το είδος δημοκρατίας. Ο Άσαντ και η Ρωσία αρνούνται να υποστηρίξουν τους Κούρδους τώρα επειδή συνεργάστηκαν με τις ΗΠΑ αντί να δολοφονηθούν. Και η Τουρκία (ο μεγαλύτερος καταπιεστής του κουρδικού λαού και η χώρα που χρηματοδοτούσε κυριολεκτικά το ISIS) εισέβαλε στη γη τους με έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς στο ΝΑΤΟ με σκοπό την εθνοκάθαρση, τη γενοκτονία και την απελευθέρωση των κρατουμένων του ISIS.

Ο κουρδικός λαός δεν μπορεί να κερδίσει. Κάθε μεγάλη παγκόσμια δύναμη τους χρησιμοποιεί όταν ταιριάζει στην ατζέντα τους, και στη συνέχεια τους πετάν σαν τροφή στους λύκους.

Οι ΗΠΑ δεν θα συμπαρασταθούν στους Κούρδους. Η κυβέρνηση της Συρίας δεν θα τους συμπαρασταθεί και ούτε το Ιράν, ούτε η Ρωσία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε άτομο με καρδιά που διαβάζει αυτό πρέπει να υψώσει τη φωνή του τώρα!

Υπάρχει ένα παλιό κουρδικό ρητό που λέει “ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΒΟΥΝΑ“. Ας δείξουμε στους Κούρδους ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο καθένας μας ας κάνει ό,τι μπορεί.

Ο λαός αυτός δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί στην τύχη του.

Το κείμενο είναι από ανάρτηση στο FB, ενός Κούρδου πανεπιστημιακού του Salar Adnan και μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από τον Lee Brickley.