Στίχοι: Jo Di / Μουσική: Suno
Μέσα σ’ ένα τρένο βάλτε,
Άδωνη και Πορτοσάλτε,
κι αφού είναι ασφαλή,
βάλτε και Καραμανλή.
Κρύψτε όλα τα κλειδιά,
βάλτε μέσα και Αυτιά.
Στον σταθμό του υπονόμου,
μπαίνουν ο Άκης και ο Οικονόμου.
Απ’ της συγκάλυψης το σπίτι,
βγάλτε το Τερναπετρίτη,
και τον έτερο αλήτη,
τον Μαρκόπουλο Δημήτρη.
Βάλτε τους μες στο βαγόνι,
πλάι σε Κλείτου και Μενδώνη.
Και για να ‘ναι όλα ωραία,
να ‘σου η Παναγιωταρέα.
Στο βαγόνι εκεί βεβαίως,
Πιερρακάκης, Κεραμέως.
Στις αποσκευές βαρίδι,
το τσεκούρι του Βορίδη.
Κερνάει στην διαδρομή σαμπάνια,
το παρατράγουδο της Πάνια.
Άλλο κακό να μην μας εύρει,
εάν ξεχάσουμε τον Πλεύρη.
Καλή τύχη θε να φέρει,
η παρουσία Πρετεντέρη.
Και ζυγώνει λάου-λάου,
ο Αντικειμενικολάου.
Χατζηδάκης και Παγώνη,
στα καθίσματα τα μαύρα,
και αίφνης μπαίνει στο βαγόνι,
ο Εισαγγελάτος με μια σαύρα.
Στης υποκλοπής την στάση,
να σου κι η Μισέλ η Άννα,
Ο Κικίλιας και ο Πέτσας,
που στις λίστες ήταν μάνα.
Κι άμα στριμωχτούν χωράει,
Δένδια, Σκρέκα, Σταϊκούρα,
Κυρανάκη να μετράει,
της βενζίνης τη χασούρα.
Τριαντόπουλος παρών,
και βρωμάει τσιμεντίλα,
πιο κάτω μπαίνει ο Αγοραστός,
από τον σταθμό ξεφτίλα.
Δεν μπορούσε of course να λείπει,
ο Παπαθανάσης Νίκος,
και του παιδεραστή ο φίλος,
κείνος ο άθλιος Παπανίκος.
Παπαδάκης και Χατζής,
Καμπουράκης για παρέα,
σε καμπίνα σκοτεινή,
Θοδωρής και Ζαχαρέα.
Παπαδημητρίου Μπάμπης,
και Παπαχελάς Αλέξης,
και όταν μπαίνει και ο Κουρτάκης,
χάνουν το νόημα οι λέξεις.
Το τρένο μέσα χώρεσε,
στις θέσεις που έχουν μείνει,
Σρόιτερ Αντώνη, Κοραή,
Μάνεση και Πιπίνη.
Στο βαγόνι το ρημάδι,
που χωράει τον Λιγνάδη,
και έχει χώρο για ένα ακόμα,
πάει και κάθεται η Δόμνα.
Στάση Harvard, ή λίγο πιο έξω,
κι όλο ο κόσμος θα πυκνώνει,
ανεβαίνουν στο βαγόνι,
Μπακογιάννης και Κοσιώνη.
Τσίμας, Χιώτης, Ψαριανός,
Στυλιανίδης κι Αυγενάκης,
κι αν ο πόνος ειν’ βουβός,
κρυφακούει ο Μητσοτάκης.
Κάτι ράσα πεταμένα,
στην πρώτη θέση πιάνουν χώρο,
με χολή είναι βαμμένα,
το θεό πουλάν ως δώρο.
Βαρβιτσιώτης χαιρετάει,
και συνεχίζει το ταξίδι,
με δυο μπάτσους αγκαζέ,
δίπλα στο Χρυσοχοϊδη.
Και τον Παύλο Μαρινάκη,
πήρα πρέφα, μόλις τώρα,
πάνω σε ένα μηχανάκι,
μόνη κάθεται η Ντόρα.
Μηχανοδηγό κι ηγέτη,
στη ζωή του ως σταθμάρχη,
θέλει το σαρανταένα,
να ‘χει Κούλη Μητσοτάκη.
Έτσι τώρα, βάλτε πλάτη,
κι όπως στην πληγή το αλάτι,
δίχως καν ντροπή και πάθος,
φταίει το ανθρώπινο το λάθος!
